Moim zdaniem gdy społeczności, grupy ludzi etc. zaczęły rosnąć na tyle że techniki komunikacji (czyt przekazy słowne) przestały pozwalać na utrzymywanie tych grup w jedności i nie można już było wybrać jednego wodza (jak wiemy człowiek to zwierze stadne i zazwyczaj dla lepszej organizacji wybierano przywódcę). A na pewno nie zrozumiałeś tego tak jak ja - co nie oznacza, że ja mam przyznane prawo do jedyne słusznej racji. Piotrowi chodziło chyba o to, że z takim trudem przecierany szla, wiedzie w dobrym kierunku. Żaby na aby aby a rak byle jak Aby zagra - Babilon "Aby zagrać w Węgorzewie, jest taka ankieta W której można oszukiwać usuwając ciasteczka Miał głosować internauta, wybrać zespół najlepszy Wygra ten kto więcej godzin przed ekranem ślęczy Idziemy zawsze" Książeczka sztywna, odporna na zagięcia i zalania, pokazująca lenistwo jej bohaterów. Myślę że ten wierszyk każdy z nas zna, ja czytam go codziennie bo jest godny uwagi dziecka. Ryby na niby, żaby na aby aby a rak byle jak to najczęściej powtarzany rym przez moje dziecko! Dzieci kochają tę rymowankę! Wszyscy z mniejszym lub większym entuzjazmem przyznają, że w pewnych uzasadnionych okolicznościach państwo ma prawo stać się dysponentem ciał swoich Standard życia społeczeństwa determinuje jego produktywność => jak każdy będzie produkował tyle na godzinę i takiej jakości jak Niemiec, to będziemy jak Niemcy wszyscy średnio żyć. Jak będziemy wszyscy średnio produkować "na aby, aby . byle jak" to będziemy żyć jako społeczeństwo "na aby, aby" ( a rak byle jak Ryby, żaby i raki Raz wpadły na pomysł taki, Żeby opuścić staw, siąść pod drzewem I zacząć zarabiać śpiewem. No, ale cóż, kiedy ryby Śpiewały tylko na 3 Odkrywamy rośliny na łące . 4 Zwierzęta na łące . Temat kompleksowy: Idzie lato przez świat . 1 W stawie . 2 Praca pszczelarza. 3 W ulu . 4 Lato pachnie truskawkami. 5 Malujemy lato. Temat kompleksowy :Żegnamy przedszkole . 1 Bądźmy rozważni . 2 Żaglówką po jeziorze . 3 Wycieczka w góry . 4 Nad morzem . 5 Podglądamy życie w morzu Nie. Odpowiedź jest prostsza. Szukajcie informacji, którą zna wielu Polaków, niekoniecznie związaną z PRLem, ale w PRLu mającą miejsce. ” JA, Osoba o nicku Kolokazja, świadoma praw i obowiązków, wszem i wobec ogłaszam, jak na świeckiej [bez tajemnicy] spowiedzi, bo donieśli sąsiedzi, że tam i ówdzie, różnie o mnie i o Basi mówią ludzie. Podobno sugerują, że my, no wiecie, w jednym mieszkamy powiecie i…nie zgadniecie – co jeszcze trolle o nas zmyślają, a zxChd. Jan Brzechwa "Ryby, żaby i raki" Ryby, żaby i raki Raz wpadły na pomysł taki, Żeby opuścic staw, siąść pod drzewem I zacząć zarabiać śpiewem. No, ale cóż, kiedy ryby Śpiewały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Karp wydął żałośnie skrzele: "Słuchajcie mnie przyjaciele, Mam sposób zupełnie prosty - Zacznijmy budować mosty!" No, ale cóż, kiedy ryby Budowały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Rak tedy rzecze: "Rodacy, Musimy się wziąć do pracy, Mam pomysł zupełnie nowy - Zacznijmy kuć podkowy!" No, ale cóż, kiedy ryby Kuły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Odezwie się więc ropucha: "Straszna u nas posucha, Coś zróbmy, coś zaróbmy, Trochę żywnosci kupmy! Jest sposob, ja wam mówię, Zacznijmy szyć obuwie!" No, ale cóż, kiedy ryby Szyły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Lin wreszcie tak powiada: "Czeka nas tu zagłada, Opuścilismy staw przeciw prawu - Musimy wrócić do stawu." I poszły. Lecz na ich szkodę Ludzie spuścili wodę. Ryby w płacz, reszta też, lecz czy łzami Zapełni się staw? Zważcie sami, Zwłaszcza że przecież ryby Płakały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Podobieństwo do sposobów działania wszelkich funkcjonujących w Polsce partii politycznych jest przypadkowe. A może nie? Raz ryby, żaby i raki wpadły na pomysł taki, żeby opuścić staw, siąść pod drzewem i zacząć zarabiać śpiewem. Ale cóż, kiedy ryby śpiewały tylko na niby, żaby na aby-aby, a rak ? byle jak? Taką piosenkę do słów Jana Brzechwy śpiewała na jednym z opolskich festiwali Krystyna Sienkiewicz. Najwyraźniej pomysł ryb, żab i raków bardzo się wszystkim spodobał i dzisiaj na śpiewaniu zarabia się całkiem nieźle i nawet jeśli ktoś śpiewa cienko, albo nawet aby-aby, może z tego żyć aż do śmierci. Na przykład pewien zespół po kilka razy zagarniał nagrody za utwór jakoś tak opiewający erotyczne zalety panienek przelecianych przez szansonistę (Baśka miała fajny biust, (...) Ela obciągała cudnie (...) więc na noc umówiłem się z Alą (...) Potem latały ze wzdętymi brzuchami, jak konie w galopie... i tak dalej), więc, jak proroczo przewidział Jerzy Stuhr, śpiewać każdy może. Pisać też, zwłaszcza teksty. Na przykład za moich czasów szalenie popularna w kołach wojskowych była piosenka ch... ci w d... moja miła, tyś przyczyną moich łez; tyś mnie tryprem zaraziła... i tak dalej. Gdyby anonimowy autor doczekał współczesności, mógłby śmiało ubiegać się nawet o nagrodę "Nike" ex aequo z Dorotą Masłowską, tworzącą w podobnej poetyce. Niech im tedy będzie na zdrowie, tym bardziej że czasy są ciężkie i każdy radzi sobie, jak tam potrafi. Tego roku festiwal piosenki w Opolu trwał od 10 do 12 czerwca i niby był wyjątkowo uroczysty z uwagi na 80-lecie Polskiego Radia, ale co tu ukrywać ? za komuny było lepiej! Transmisje z festiwalu wymiatały do czysta ulice miast i osiedli, a przecież na tym się nie kończyło! Każda szanująca się gazeta wysyłała do Opola swego przedstawiciela, co z reguły było poprzedzane bezlitosną rywalizacją. Toteż recenzenci dokonywali cudów dziennikarskiej wirtuozerii, łamy prasy wzbierały falą subtelnych polemik, bo festiwal piosenki był, obok zawodów sportowych, jedyną enklawą wolności. Zamknięta w wieży z kości słoniowej partia nie uważała chyba za stosowne ujawniać jakichś preferencji wśród piosenkarzy, podczas gdy np. wśród literatów obowiązywała już ścisła hierarchia. Oczywiście, załatwiano w prasie również chamskie porachunki na tle nieporozumień przy podziale forsy, ale że w tekstach piosenek autorzy przemycali potężny ładunek publicystyki, więc i krytyczne recenzje z festiwalu siłą rzeczy dostosowywały się do poziomu. Wszyscy do siebie porozumiewawczo mrugali, ku ogólnemu zadowoleniu, zgodnie z maksymą Franciszka ks. de La Rochefoucauld: nikt nie jest zadowolony ze swojej fortuny, każdy ? ze swego rozumu. Dzisiaj opolski festiwal nie jest już żadną enklawą czegokolwiek, toteż nawet uchodzący za buntownika Paweł Kukiz natarczywe pytania swojej pani, kto wiarę naszą sprzedał? zbywa zdawkowym bo tutaj jest jak jest, po prostu i ty dobrze o tym wiesz, co jest trochę bardziej uprzejmą formą odzywki spopularyzowanej przez Bogusława Lindę: nie chce mi się z tobą gadać. Zebrało mi się na te wspominki i porównania, bo akurat uczestniczyłem w panelu zorganizowanym w Domu Dziennikarza przy ul. Foksal w Warszawie z udziałem red. Tomasza Lisa, Rafała Ziemkiewicza i Krzysztofa Czabańskiego z okazji ukazania się książki tego ostatniego pt. Ruska baba. Temat był oczywiście inny, o polskiej polityce zagranicznej, ale za sprawą prowadzącego red. Tomasza Sakiewicza, dyskusja zogniskowała się wokół agentury. Red. Sakiewicz odniósł się bowiem do lansowanego przez K. Czabańskiego poglądu, jakoby w III Rzeczypospolitej dominującą pozycję zajmowała rosyjska agentura. Z kronikarskiego obowiązku odnotowuję, że red. Lis opinię tę uznał za skrajnie przesadzoną, podczas gdy red. Ziemkiewicz, nie mówiąc już o red. Czabańskim zdecydowanie nie podzielali takiej oceny. Zabierając głos w dyskusji przypomniałem, że Mahatma Gandhi w przystępie szczerości wyznał kiedyś, że nic nie jest tak kosztowne, jak stworzenie wrażenia ubóstwa i prostoty. Agentura podobnie; dokłada wszelkich starań, by stworzyć wrażenie, iż na polskiej scenie politycznej panuje pełny spontan i odlot, no a my, dziennikarze, już to świadomie, już to w pomroczności jasnej, też w tym uczestniczymy. Wydaje mi się atoli, że pogląd, jakoby w Polsce dominowała ruska agentura nie wytrzymuje chyba krytyki. Gdyby tak rzeczywiście było, to cóż w takim razie robi u nas razwiedka amerykańska? Czyżby zbijała bąki? (?) Stanisław Michalkiewicz Ryby, żaby i raki Raz wpadły na pomysł taki, Żeby się pozbyć ziem, siąść przy piwie I zrobić biznes w kruszywie. No, ale cóż, kiedy ryby Robiły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Karp wydął żałośnie skrzele: "Słuchajcie mnie przyjaciele, Mam sposób i będzie fajnie, urządźmy w Lipnicy kopalnie! No, ale cóż, kiedy ryby Urządzały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Rak tedy rzecze: "Rodacy, Musimy wziąć się do pracy, Mam pomysł zupełnie nowy, pod ziemię i żwirek gotowy!" No, ale cóż, kiedy ryby Pod ziemię tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Odezwie się więc ropucha: "Straszna u nas posucha, Coś róbmy, coś zaróbmy, Kilka żwirowni zróbmy! Jest sposób, ja wiem o tem, Krajobraz naprawi się potem! No, ale cóż, kiedy ryby Naprawiały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Lin wreszcie tak powiada: "Czeka nas tu zagłada, Psujemy krajobraz u siebie Nie znajdziemy spokoju w niebie. Nie można kopać bezkarnie, W ten sposób zginiemy tu marnie!" Ryby w płacz, reszta też, lecz wiadomo, Decyzję już ogłoszono. Zwłaszcza, że przecież ryby Płakały tylko na niby, Żaby Na aby-aby A rak Byle jak.